रस्ता

माझा भाचा तेजस लहान असताना रात्रभर जागायचा आणि दिवसभर झोपायचा, त्यात भर म्हणून रात्री घरात रडून दंगा करायचा. मला झोप कमीच , आयता नाष्टा डब्बा मिळायचा मग काय मी तेजसला घेऊन रस्त्यावर चकरा मारत असे. आमचा वाडा रस्त्यालगत आणि तेव्हा पुण्यात रात्री तशी भीतीही न्हवती. पहाटे 3 पर्यंत मी त्याला घेऊन वाड्याच्या बाहेर फिरत असे पाय दुखले की ओट्यावर बसून त्याला खेळवत असे. सुरवातीला रस्त्यावर पेट्रोलिंग करणाऱ्या पोलिसांनी एकदोनदा हटकल त्याना समजून सांगितल्यावर ते काही बोलले नाहीत पण आम्ही बाहेर असेपर्यंत ते मामालोक त्या रस्त्यावर अर्ध्या अर्ध्या तासाला येऊन जात आमच्या सेफ्टीची त्यांनी काळजी घेतलीच. तेव्हापासून मला रस्ता आवडतो एक जिवंतपणा असतो व्हात्या रस्त्यावर. अजूनही सुट्टीच्या दिवशी सगळी कामं उरकली की मी उगाचच एकदोन चौक भटकून येते, आमचा MG रोड तर साक्षात जिवंतपणा आणि तारुण्य. पाडवा पहाटेला पहाटे 3 वाजता निर्मनुष्य रस्त्यावरून गाडी पळवताना एक वेगळाच अनुभव आला. तसंही मला मोकळं वातावरण आवडतं , बांधून घातलं की वेगळंच दडपण येतं फार कशाला लिफ्ट मध्येही मला दडपण येतं, नेमकं मी आत असतानाच लिफ्ट बंद पडली तर असले काहीबाही विचार येऊन जाम टेंशन येतं. हल्ली आता लिफ्टला लाईट गेली  तरी इन्व्हर्टरची सोय आहे लिफ्ट बंद पडणार नाही माहीत असूनही उलटसुलट विचार डोक्यात येतात आणि आपल्याला हव्या त्या ठिकाणी लिफ्टचं दार उघडलं की आग्र्याहून सुटका झाल्याचं फील येतं. एकंदरच बांधून घालणे प्रकार मानवत नाही म्हणूनच तर रस्त्याचे प्रवाहिपण भुरळ घालत नसेल ना