हँडल विथ केअर

पार्सलवर वाचलंय ना बरेचदा … हँडल विथ केअर, नाजूक काचसामान असतं आतमध्ये… धक्का लागून फुटू नये म्हणून थर्माकोल, पेपर्स आणि कायकाय गुंडाळून पॅक करतात… खूप जपावं लागतं, सुरवात ते शेवट नुसती जपणूक करा… जर्रासं दुर्लक्ष आणि खळकण फुटलंच समजा… काही नातीही अशीच असतात, आणि माणसंही… थोडं बिनसलं कि पटकन रुसणारी, फुटणारी... ह्यांना केअरफूलली हँडल करूनही एखादा कपाचा कान तुटतोच… मग त्याला दिवाणखाना वर्ज्य होतो… अगदी नाईलाज झाला तरच हे कानतुटके कामाला येतात

रस्त्यावरून जाणारे डिझेल, पेट्रोल आणि एक्सप्लोजिव्हचे मोठमोठे ट्रक्स असतात... मागे लिहिलेय असतं डेंजर… जिवंत बॉम्ब असतात ह्या गाड्या… धडकलं कि स्वतःचा आणि दुसऱ्याचा नायनाट करणाऱ्या… अशीच काही लोकं आणि नाती, गच्च दारुगोळा भरूनच असतात… धुमसणारे सुप्त ज्वालामुखी जणू… तुम्ही आपटा किंवा ते तुमच्यावर आपटोत भडका ठरलेला… हानी होणार हे एकशेएक टक्के खात्रीशीर… मग ओघाने आलंच ड्राइव्ह विथ सेफ डिस्टन्स

काही नमुने लोखंड, अल्युमिनियम, पितळ, तांब्या आणि स्टेनलेस स्टीलचे… कितीही आपटा, धोपटा, पोत्यात भरा, माळ्यावर टाका, मोडीत काढा… तरीही हुं कि चुं न करणारे, ब्र निघतच नाही… ठोकलं, पोचे पडले तरी उपयोगी… अगदी कुणी मुद्दाम छंनी, हातोडा घेऊनच ठोकलं तर भोकं पडणारी… दुःखं, वेदना पचवण्याची दुर्दम्य ताकत बाळगून असणारी भांडी, हीच संसारोपयोगी

नाजूक बिल्लोरी काचकाम मन भुलवतं… जप जप जपावं लागतं, आगडोंब धगधगणारे ज्वलंत प्रकार भीती दाखवतात, सुरक्षित अंतर राखून असावं नाहीतर जाळून खाक करतात… अतिसामान्य, रोजच्या वापरातल्या वस्तूच आशादायक वास्तव...लंबी रेसके घोडे… कुठेही फेकलं तरी चार पायावर उभ्या रहाणाऱ्या मांजरासारखी