आपल्या सोसायटीत किंवा आपण सध्या जगतोय त्या समाजात जे जे वरिष्ठ आणि उत्तम मानलं जातं त्यांना तितकंच क्रीटीसाईज सुद्धा केलं जातं. ह्यात पुरुष असणं, सुंदर असणं, श्रीमंत असणं हा अपराध किंवा गुन्हा असावा ह्यातऱ्हेनं बोललं जातं. ह्या उच्च समजल्या जाणाऱ्या लोकांना इतकं का बरं डोळ्यावर धरलं जात असेल ह्याचा विचार केला असता त्यांच्या वरिष्ठ असण्याचाच अर्थ कुणीतरी कनिष्ठ आहे आणि ते चेपले जातात हेच आहे. सगळेच थोर समजले जाणारे लोक वाईट असतात असं मी म्हणत नाही पण मेजोरीटीने ह्या लोकांच्या एकंदरच वर्तणूक आणि बॉडी लँग्वेज मध्ये स्वतःला वेगळं आणि विशेष समजणे दिसूनच येतं. सुपीरिओरिटीचा एक प्रकारचा माज अशा लोकांच्या चालण्याबोलण्यात असतोच त्यामुळे हे लोक टीकेचे धनी होतात. ह्याच सुपिरिअर लोकांमधले काही जण बिनकामाचे ह्या सगळ्या टीकेचे लक्ष्य होतात किंवा मोठेपणाच्या ह्या अवजड ओझ्याखाली दबून जातात. त्याचंच एक उदाहरण म्हणजे पुरुष असणं, पुरुष असणं म्हणजे जणूकाही पाप आहे अशातऱ्हेनं पुरुषांना लिहिलं, बोललं जातं. महिलांवर होणाऱ्या अन्याय , अत्याचाराविषयी लिहिताना समस्त पुरुषवर्ग जणूकाही बलात्कारी, जुलूमजबरदस्ती करणारा, अमानुष असा रंगवला जातो आणि नकळतपणे मी चपापुन जाते. लहानपणापासून माझ्या भोवती असणारे पुरुष असे नाहीत मग पुरुषांचं हे एकांगी रेखाटन मला खटकत जातं. माझा बाप, भाऊ, नवरा, मित्र असे जुलमी नाहीत मग सगळ्या पुरुषांना कायमच कोलत रहाणं मला तरी नाही आवडत.
पुरुषप्रधान संस्कृतीत नाही म्हटलं तरी ही मोठेपणाची ओझी पुरुषाला वहावी लागतात, मर्द को दर्द नही होता हे सगळ्यात भंपक आणि टुकार वाक्य. पुरुष असला तरी आधी तो माणूस आहे, माणूसपणाच्या सगळ्या संवेदना त्याच्याकडे असतातच. तो आनंदी होतो, दुःखी होतो, कष्टि होतो. बाई आपल्या आनंदाचं आणि दुःखाचं प्रदर्शन मनसोक्त करते, ही एकप्रकारे चैनच आहे... अशी ऐश पुरुषाला नाही करता येत. आनंद झाला तर तो त्याला एन्जॉय तरी करता येतो पण दुःखं, वेदना जाहीर करण्याचा पुरुषाचा हक्कच ही पुरुषप्रधान संस्कृती हिरावून घेते. वेदनेत, त्रासात, दुःखात ढसढसून रडणारा पुरुष म्हणजे दुर्मिळ जीव. आपल्या घरातील स्त्रियांना सांभाळणे , त्यांची काळजी घेणे, त्यांची दुःखं हलकी करताना त्यांना रडायला खांदा देणे ह्यात सहृदय पुरुष इतके जखडून जातात की त्यांच्या स्वतःच्या भावना व्यक्त करणं ते जणू विसरूनच जातात. ही दबलेली घुसमट मग त्यांना नैराश्याकडे घेऊन जाते, ह्यातूनच नशेच्या आधीन होणे उपजत असावं.
ऑफिसच्या आणि घराच्या ओढताणीत कधीतरी थकून मीही रडले आहे, मला नेहमीच प्रश्न पडतो माझ्याइतकंच थकणारे माझे सहकारी असं रडत असतील का... स्टेशन,विमानतळावरून टाटाबायबाय करताना बायका डोळ्याला रुमाल लावताना झटकन दिसतात, आपल्या पोटचा गोळा सातासमुद्रापार पाठवताना बापाला रडू येत नसेल का... घरातील कोणी आजारी पडलं तर दवाखान्यात धावपळ करणाऱ्या पुरुषांना टचकन डोळ्यात पाणी आणावं वाटत नसेल का ... ह्या आणि अशा अनेकप्रसंगात पुरुष कमीच रडतात, समजा ते रडलेच तर लोक काय म्हणतील म्हणून लपूनछपून रडत असतील. पुरुषांचं हे मनमोकळं न रडणं व्यसन आणि इतर डिप्रेशनची कारणं आहेतच त्यापलीकडे जाऊन ही घुसमट त्यांना आत्महत्येपर्यंतही घेऊन जाते... ही पोस्ट वाचणाऱ्या तमाम पुरुषांना तुम्हीही माणूस आहात, कुणी सुपरमॅन वगैरे नाही आहात हे सांगू इच्छिते... दुःखात आणि आनंदात तुमचं मन तुमच्या डोळ्यांवाटे मोकळं होण्यासाठी मनःपूर्वक शुभेच्छा मित्रांनो... 'मर्द को भी दर्द होता है' ही नवी म्हण आम व्हावी
