अपनी मर्जी से कहाँ अपने सफर के हम है

धुंद पावसाळी दिवस सुरू झाले तरी तिची दगदग संपत नव्हती. मुळातच रसिक स्वभाव त्यात पाऊस, तिचे मन मोठ्ठाले इमले बांधत होतं आणि जबाबदाऱ्या इमले दणादण पाडत होत्या... एका साधारण मध्यमवर्गीय स्त्रीची स्वप्नं ती अशी काय असतात. पाऊस कोसळताना उबदार घरट्यात आपल्या सोबत्यासह बसून रहायचं, आजूबाजूला पंखाखाली पिलं असावीत... असंच धो धो पाऊस कोसळताना घरट्यात बसावं म्हणून तिने कालच अर्ज देऊन सुट्टी घेतली. झोपतानाच लेकीला आणि नवऱ्याला सांगितलं की उद्या सुट्टी आहे उशिरा उठवा. निवांतपणे साडेआठला उठून मुलीने आणून दिलेला चहा पीत अख्खा आणि ताजाताजा पेपर तिने वाचून काढला, रोजच संध्याकाळी शिळा पेपर तेही उत्साह असेल तर बघणाऱ्या तिला ही मेजवानीच म्हणावी. आज निवांत अंघोळ करावी का ? च्यामारी मरू दे एखाद दिवस पारोसं राहिलं तर काय आकाश कोसळत नसतंय असलं कायकाय मनात घोळत असतानाच सवयीप्रमाणे शॉवर घेऊन सुद्धा झाला. आता कॉफी बनवून कादंबरी घेऊन वाचत पडावं मग त्याला जवळ घेऊन दुपारभर नुसतं कडल करून पडून रहावं ... विचारच किती थ्रिलिंग. रोजरोज काय मेलं गॅसपुढे उभं रहायचं आज छानपैकी पार्सल मागवावे.

उबदार कॉफी घशाखाली जातच होती अन मोबाईल वाजला बघेपर्यंत कट, व्हाट्सअप्प नोटिफिकेशन उघडलं तर इमिडिएट ऑफिसरचा मेसेज अर्जंट मीटिंग लागलेय मी कोर्ट कॉलला चाललोय तुम्ही मीटिंग अटेंड करा... सर माझी लिव्ह वगैरे रिप्लाय करायची सोयच नसते अशावेळी, चरफडत निघणं आलं. घरच्याना अशी सवयच असावी, सतत काहीतरी सुरूच असतं हिचं. 'तुम्ही पार्सल मागवून घ्या मला मीटिंग लंच असेल' असं बोलतच चपला सरकावून ती घराबाहेर पडली. मिटींगला जायचं तर हातात काही कागद नकोत का? मग आधी स्वतःच्या ऑफिसात जाऊन रिपोर्ट्स कलेक्ट केले मग तिथून मिटींगला हजेरी... उलट सुलट प्रवासात ट्रॅफिकने अजून जीव काढला, पुणेदर्शन सकाळीच झाले. मिटींग आवरता आवरता सहा वाजून गेले, घरी जाऊन साधं काही करावं, नुसतं पिठलंभात नैतर अंडाबुर्जी असं ठरवतच घरात गेली. किचनमध्ये पाऊल टाकलं तर कट्ट्यावर एका ताटात मासे पडले होते ; प्रश्नार्थक चेहऱ्याने नवऱ्याकडे बघितलं "तू आज घरीच थांबणार होतीस म्हणून सकाळीच मार्केटवरून घेऊन आलो होतो, आता करशील नाहीतर वाया जातील" इतकं म्हणून तो सटकला. झक मारून तिनं मसाला वाटण करायला घेतलं. फिश फ्राय, फिश करी, भात, भाकरी असं सगळं उरकून जेवण आवराआवर करून बेडवर पाठ टेकायला अकरा वाजून गेले होते. भरगच्च जेवून मुलं कधीच झोपायला पळाली. सकाळपासूनची पळापळ आता बोलू लागली , पाठ ठणकत होती, डोकं ठकठक ओरडत होतं. पलीकडे जेवून मस्त गझल मोडवर कांरवा ऐकत नवरदेव मुडात पडले होते. त्याने किमान मिठी मारावी, कपाळावर ओठ टेकून थकलीस का इतके दोनच शब्द बोलावेत इतकी छोटी आशा उस्मरून डोळ्यांच्या कडेवर साचुन राहिली होती... "मस्त जेवण झालं...अंगावर येतेय..." इतकं कसेबसे ऐकून पाठोपाठ त्याचं घोरणं सुरू झालं.

कायकाय प्लॅन केले होते आजचे हे आठवून कढत कढत टपोरे थेंब तिला आवरेनासे झाले होते, कांरवावर पलीकडे गझल सुरूच होती

अपनी मर्जी से कहाँ अपने सफर के हम है
रुख हवाओ का जिधर का है उधर के हम है