वांझ

"कुणा कुणाला उत्तर देऊ मी आता, आत्ता भाजी घ्यायला गेले तर तिथल्या बायका विचारत होत्या. मागच्या आठवड्यात लग्नात सगळ्यांनी तोच प्रश्न विचारून हैराण केलं. घराबाहेर जाऊच नये असं वाटतंय" ती वैतागून आणि रागाने फणफणतच घरात आली

"काय झालं इतकं भडकायला, एकच सुट्टी असते त्यातही कटकट नको यार, चहा टाक बरं एक" तो शांतपणे रिमोटवर चॅनल बदलत

"काय झालं काय, सकाळपासून तीन चहा झाले तुझे. मी काय बोलतेय लक्ष तरी आहे का. कुठंही गेलं की गुड न्यूज कधी, पेढे कधी देणार, बस करा आता प्लॅनिंग हे असलं काय काय मला ऐकावं लागतं. तुला कसं कुणी बोलत नाही सगळ्यांना मीच बरी दिसते"

"आपलं वय गेलंय का, लग्नाला आताशी कुठं 6 वर्ष झालीत , होईल सगळं नीट. तू कशाला लोकांचं बोलणं मनावर घेतेस. चल सोड ते चहा करतेस की जाऊ चौकात तिथल्या अमृततुल्यचा चहा चांगला असतो आणि परत डोक्याला ताप नसतो. घरात बसलं की कटकट असते तुझी नुसती"

"तुला कारणच पाहिजे बाहेर सटकायला, आठवडाभर मीही बाहेरच असते. रविवारी आठवड्याचे कपडे धुणे,इस्त्री, भाज्या, दळण बरीच कामं असतात. तुला कधीही मदत करावं वाटत नाही. नुसता तो टीव्ही, पेपर आणि तू काही बोललं की बाहेर पळतोस ते थेट रात्री येतोस. हे बघ मी परत सांगते मी उद्या डॉक्टरची अपॉइंटमेंट घेतेय आपण दोघेही जाऊन येऊ"

"मी ही तुला आत्ताच सांगतोय मी डॉक्टरकडे येणार नाही, मी कशाला तपासून घेऊ तूच तपासून घे. मी चांगला धडधाकट आहे, व्यायामाने कमावलेलं शरीर आहे माझ्यात खोट असूच शकत नाही. हवा बदलली की अंग धरणारी तू नक्की तुझ्यातच दोष असेल. डॉक्टरकडे जायला मी नामर्द नाही तुझी कमतरता माझ्यावर ढकलायचा उद्योग आहे तुझा ...वांझ कुठली" धाडकन दार आपटून तो बाहेर गेला

"वांझ ...अरे आपण अजून तपासून तरी घेतलंय का? आधीच मला दोषी करून टाकलंस तू" मनाने आणि शरीराने ढासळणारी ती