कविता

आटल्या झऱ्यालाही ओल आहे
अजुनी तुझ्यावर जरा जीव आहे

बंद पापण्यांनी स्वप्ने सजवून झाली
उघड्या डोळ्यातही तोच गाव आहे

प्राजक्त दिसला न सूर्यास जगती या
तेज्याच्या हृदयी परी त्याचे नाव आहे

नको रुसवा फुगवा तुझा, पुरे ते आता
विसरून जाणे हा मानवी भाव आहे

तुझ्या पावलांशी तिन्ही लोक माझे
तुझ्यात समावूनी, कुठे वेगळा ठाव आहे