मैत्री

ती आणि तो असेच कधीतरी भेटले. तो हुशार, अभ्यासू , धाडसी. ती हुशार डोक्यात हजार किडे वळवळणारी पण भित्री. तो आला नी तिच्यात धाडस आलं 'तू बिनधास्त हो गं जरा मोकळेपणा येऊ दे कॉन्फिडन्स येऊ दे' असं तो वारंवार सांगत असे. तिलाही जरा बळ मिळालं तू पाठीशी रहा फक्त तिने त्याला हजारदा बजावलं..

त्त्यांच्यात गप्पा, वैचारिक सामाजिक कुठल्याही विषयावर चालत, कुठलाच विषय त्यान्च्या मैत्रीत वर्ज्य न्हवता. एकच गोष्ट न्हवती त्त्यांच्यात ती म्हणजे वासना तिचा कुठंही मागमूस न्हवता.. तिच्या मनात त्याच्याविषयी अपार आदर कुठेही गरज पडली की तिची नजर त्याच्याकडेच वळणार आणि तोही तिच्या नजरेच्या प्रतीक्षेत असायचा कधीही त्याने तिला विन्मुख नाही पाठवलं..जिथं जिथं जेव्हा गरज तिथं तिथं पाठीशी तो खंबीर उभा असायचा..

आणि एकदिवस सगळे बंध तोडून तोही बोलता झाला, तिच्याकडे तिच्या सर्वस्वाचं दान मागितलं , ती थोडी भांबावली गडबडली, अनपेक्षित नको त्या ठिकाणाहून नको ते बोलणं कानी पडल्याने सुरवातीला तिने दुर्लक्ष केलं. पण तो इरेला पेटलेला त्यानेच तिला धाडस शिकवलेलं तिने त्याला हिमतीने स्पष्ट नकार दिला...

आता तो अलिप्त परका झालेला ....ती परत दुबळी कोसळलेली आणि एक गतप्राण मैत्री जी कधीकाळी खूप सुंदर देखणी होती