सावळबाधा

सावळबाधा झाली
धार गवताला आली
आले मंद सूर कानी
मुरली मनाची झाली

नको वन्ही चेतवाया
नको जीवाची तलखी
मनी असू दे थंडावा
आग सुखाला पारखी

नको अति धगधग
मनी ऊब असू द्यावी
आग इतकी असू दे
पोळी शेकून निघावी

तुझ्या मनीचे बोल
मी जाणते सगळे
दूरदूर असूनही
नाही आपण वेगळे

ये एकदा फिरून
तुला मोकळे सोडले
तरी तुझ्या वाटेकडे
डोळे आतुर जाहले

नाही सोडणार रिता
काही तुजला देईन
मन मोकळे करून
तुझी ओंजळ भरीन