प्रहार

किती प्रहार केले आपल्याच माणसाने
हर एक वार मजला कठीण करून गेला

रडणे कधीच सोडले मी किरकोळ कारणाने
ओघळला प्रत्येक थेंब कोरडा करून गेला

नको दुःख दर्शविणे, बरे नुसतेच सोसणे ते
आधार घेतला तो हात मज खोल ढकलून गेला

आतल्या आत सहावे, कोरडे रडे रडावे
अश्रूंचा बाजार बघ तो कधीचाच उठून गेला

केले असे काय पाप, पदरी पडले हे दुःख
माझाच दोस्त आज मज परकी करून गेला

नको फुलांच्या माळा, नको अत्तराचे वास
येशील का बनूनी, तू स्वतः फुलांचा झेला

हृदयात बाळगीन, तुज अंतरी पूजिन
क्षण दे तो फिरून, जो तू विझवून गेला